داستان های خواهر بزرگ 13 ساله

13 ابان 1400. شاید از آشناییمون 2 ساعت گذشته بود. شاید کمتر و شایدم بیشتر. دقیق یادم نیست. دستپاچه هر چرت و پرتی رو برای امید دادن بهت و راضی کردنت برای امریکا رفتن میبافتم. تو همون گفتگوی اول فهمیدم چرا اینقدر دوست داری. چرا اینقدر دنبال کننده ها و کامنت هات زیاده. چون خاصی و دوست داشتنی. از همون گفتگوی اول فهمیدم تو از این به بعد دوستمی.  و چقدر ناراحت شدم که فکر میکردم نمیتونی از امریکا باهام در تماس باشی. من 11 سال و 2 ماهم بود و تو 16 سال و 2 ماه. این 10 ماه که دوستت بودم رو از همه 2 سالی که وبلاگ رو دارم بیشتر دوست داشتم و دارم.  بله هنوز تو رو یادمونه. چه 1 هفته نباشی...

دوست عزیز و محترمی که خودت میدونی کی هستی و منم تورو از روی عکس گربه پروفایلت میشناستم چون جداگانه عکس گربه رو برام فرستاده بودی. بهت هشدار میدم که اگر دوباره آوای عزیزم رو اذیت کنی یا به من تلگراف های آزار دهنده و کامنت های چرت بدی به نی نی وبلاگ میگم کی هستی و احتمالا ای پیت رو به طور کل مسدود کنن. تا 11 ام بهت وقت میدم دست از سر آوا برداری و ازش عذر خواهی کنی.... وگرنه هر هویت هر 3 اکانتت لو میره. کامنت ها رو میخونم و تائید نمیکنم چون پست موقته

سلام بچه هاااااا. آناهید اومدههههه. اومدم کل خاطرات این ماه رو بنویسم.    9 تیر امسال مامانم گفت میخوایم بریم صها شهر. صهاشهر یک مجتمع تفریحیه. صهاشهر جاییه برای خانواده شهدا و جانبازایی که اون فرد شهید یا جانباز کارمند صنایع هواپیمایی بوده. البته کارمند های عادی هم جداگانه میتونن بیان.  مثل دایی کوچیکم.  30 ام شد و وسایلمون رو جمع کردیم.  دایی بزرگم و زن داییم اومدن خونمون و با هم رفتیم.  بماند که چقدر روزشماری کردم برای رفتن.  چون من و بجه ها همیشه تو صهاشهر سوار تاب های دو طرفه چند نفره میشدیم و خیلی خوش میگذشت.  شب اول شام مرغ کنتاکی بود.  من رون خ...